JavaScript به عنوان یکی از زبانهای برنامهنویسی کلیدی در توسعه وب، از زمان معرفی آن در سال 1995، تحول شگرفی را در نحوه تعامل کاربران با صفحات وب ایجاد کرده است. در ابتدا، JavaScript به عنوان یک زبان برنامهنویسی ساده و بدون فریمورک، به توسعهدهندگان این امکان را میداد که با استفاده از Vanilla JavaScript (یعنی بدون استفاده از لایبرریها یا فریمورکهای جانبی) وبسایتهای تعاملی و دینامیک بسازند. این زبان به طور طبیعی با HTML و CSS در ترکیب است و سبب بهبود تجربه کاربری میشود. با گذشت زمان، نیاز به ایجاد برنامههای پیچیدهتر و همچنین مدیریت بهتر کدها، توسعهدهندگان را به سمت استفاده از فریمورکها و لایبرریهای مختلف مانند React، Angular و Vue.js سوق داد. این فریمورکها با ارائه ابزارهای قوی و ساختارهای مشخص، به توسعهدهندگان کمک کردند تا زمان توسعه را کاهش دهند و کدهای تمیزتر و قابل نگهداریتری تولید کنند. به عنوان مثال، React به دلیل مفهوم کامپوننتها، امکان استفاده مجدد از کدها را فراهم میکند و Angular با ارائه یک اکوسیستم کامل، به توسعهدهندگان این امکان را میدهد که اپلیکیشنهای وب پیچیدهتری بسازند. در حالی که فریمورکها و لایبرریها مزایای زیادی دارند، اما همچنان استفاده از Vanilla JavaScript برای پروژههای کوچک و ساده حائز اهمیت است. در واقع، برای بسیاری از توسعهدهندگان، یادگیری و تسلط بر مبانی JavaScript و مفاهیم پایه آن، پیشنیازی برای ورود به دنیای فریمورکها و توسعه اپلیکیشنهای پیچیدهتر است. همچنین، درک عمیق از Vanilla JavaScript به توسعهدهندگان این امکان را میدهد که درک بهتری از نحوه عملکرد فریمورکها پیدا کنند و در صورت نیاز، بتوانند مشکلات را به درستی شناسایی و حل کنند. در نهایت، JavaScript به عنوان یک زبان همهکاره، در تمام سطوح توسعه وب قابل استفاده است و با رشد روزافزون تکنولوژیها و فریمورکهای جدید، همچنان به عنوان یکی از ارکان اصلی توسعه وب باقی خواهد ماند.